-હું રોડ પર મારી સાથે મારી દીકરીને લઈને ફરતી હતી. લોકો કહેતા હતા કે આ મહિલા વિભ્રમ ફેલાવે છે અને લોકો મારતી છે.તે કહેતી હતી કે, “હા, મારવામાં આવે છે. ક્યારેક કોઈને ઉઠાવીને મારવામાં આવે છે. હું ફરિયાદ કરું છું, પરંતુ કોઈ અધિકારી સાંભળતો નથી.”
“અહીં કેટલો સમય થયો?” – “સંદર્ભે લગભગ બે-ત્રણ મહિનાથી આવી પરિસ્થિતિ છે.”તેની વર્તનશૈલી એવી છે કે, બધાને મારવી, પકડવું, ગાળો બોલવો, અને પોતાની દીકરીને દબાવી દેવી. જ્યારે આપણે વાત કરીએ, તો તે ગાળો બોલે છે. ખાસ કરીને મહિલા લોકોને જોઈને તેને ત્રાસ થાય છે.
એક દિવસ, મારે ઘર સામે, બુધવારે, તે રસ્તા પર આવી અને કહ્યું, “આ જગ્યા મારી છે, હું અહીંથી જાઉં નથી.”એવી પરિસ્થિતિ ઓછામાં ઓછા બે મહિનાથી ચાલતી હતી. આપણે વિચાર્યું કે તેને સારી જગ્યાએ લઈ જવાય, પરંતુ તે સહમતી આપતી નથી.એક વખત, હું દવા લાવવા જઈ રહી હતી. ત્યાં વૉચમેને મારી મદદ કરી. પરંતુ તે હંમેશા મારતી રહી, લાકડાની મારો ત્યારે પણ ભારે લાગ્યો.
પછી બે અન્ય મહિલાઓને પણ મારવામાં આવ્યો હતો. તે સતત લોકો પર હુમલો કરતી રહે છે.માર્ગમાં રહીને, કોઈ ખાવા-પિનાં કે કામકાજ કરે તે કંઈ ન કરતા. કામ ન કરતાં, મજૂરી ન કરતી.પરિસ્થિતિને ધ્યાનમાં લઈને, મહિલા સુરક્ષા ટીમને બોલાવવામાં આવી, કારણ કે તે પોતાની દીકરી સાથે હતી. ટીમને આવ્યો અને કહ્યુ, “અમે તમારી મદદ કરવા માટે આવ્યા છીએ, ડરવાની જરૂર નથી.”માતા અને દીકરી ડરી ગઈ હતી.
ઝાડીઓમાં છુપાઈ ગયા. ધીમે-ધીમે તેમને સમજાવ્યું કે હવે સુરક્ષિત છે, કોઇ નુકસાન નહીં થાય.તમે જોઈ શકો છો, માતા કહતી હતી કે તેના અને તેની દીકરી સાથે ખોટું વર્તન થયું છે. લોકોએ તેમને માર્યા, ત્રાસ આપ્યો.ટીમે તેમને વિશ્વાસ આપ્યો કે હવે તેઓ આશ્રમમાં જઇ શકશે. ત્યાં તેમને ખોરાક, કપડા, અને આરામ મળશે. તેમની દીકરી સુરક્ષિત રહેશે.અંતે, માતા અને દીકરીને આશ્રમમાં લાવવામાં આવી. ખાવા-પીવા અને આરામ માટે વ્યવસ્થા કરવામાં આવી.
બાળક સુરક્ષિત જગ્યાએ રમે, રસ્તા પર નહીં રહે, કે કોઈ અકસ્માત ન થાય.આ ઘટનાથી આપણે શીખી શકીએ છીએ કે માનસિક રીતે પીડિત લોકો પાગલ નથી. તેઓ પરિસ્થિતિના શિકાર છે. થોડી માનવતા અને સમજણથી, કોઈનું જીવન બદલાઈ શકે છે.આ આશ્રમમાં લોકોને સારી સુવિધા મળે છે, અને બહેનો અને બાળકો માટે સલામતીની સંપૂર્ણ વ્યવસ્થા છે.દરેકને મદદ કરવાની અને સુરક્ષિત જીવન જીવવાની તક આપવી જોઈએ.
